Z treści art. 3 ust. 2 cyt wyżej ustawy o własności lokali wynika bowiem, że nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. W sytuacji zatem gdy okno służy wyłącznie do użytku właściciela lokalu nie stanowi ono nieruchomości wspólnej. Takie stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie zarówno Sądu Najwyższego jak i sądowoadministracyjnym m.in. w wyroku SN z 3.10.2002r. III RN 153/01, lex 76824, uchwała SN z 7.03.2008r. III CZP 10/08, OSNC 2009/4/51, wyrok WSA w Warszawie z 7/09.2005, VII SA/Wa 1498/04, lex 195009. Wprawdzie wszystkie te orzeczenia odnoszą się do balkonów przylegających do lokalu mieszkalnego jednakże wywody zawarte w ich uzasadnieniach mają, w ocenie Sądu, analogiczne zastosowanie do okna w lokalu mieszkalnym albowiem odnoszą się do definicji nieruchomości wspólnej. A zatem wyjaśnienie kwestii położenia przedmiotowych okien będzie miało priorytetowe znaczenie dla ustalenia osoby zobowiązanej do ich likwidacji albowiem odpowiedzialność wspólnoty może dotyczyć części wspólnych budynku, tj. okien w pomieszczeniach nie służących do wyłącznego użytku właściciela (np. klatka schodowa).

Sygn. akt VII SA/Wa 672/09

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

z dnia 16 listopada 2009 r.

Sąd Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie

Sędziowie Małgorzata Miron /przewodniczący sprawozdawca/, Mirosława Kowalska, Tadeusz Nowak

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Miron (spr.), , Sędzia WSA Mirosława Kowalska, Sędzia WSA Tadeusz Nowak, Protokolant Agnieszka Ciszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2009 r. sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej " N.I" w W., Wspólnoty Mieszkaniowej "N." w W. oraz F.Sp. z o.o. w W. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [..] lutego 2009 r. nr [...]

w przedmiocie nakazu likwidacji okien:

1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji,
2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku,
3. zasądza od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżących Wspólnoty Mieszkaniowej " N." w W., Wspólnoty Mieszkaniowej "N." w W. oraz F. Sp. z o.o. w W. kwotę po 760 zł (siedemset sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] lutego 2009r. nr [...] - po rozpoznaniu odwołania Wspólnoty Mieszkaniowej "N." oraz F.Sp. z o.o. [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego - uchylił decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego W. z dnia [...] sierpnia 2008r. w całości i orzekł:

"Na podstawie art. 51 ust. 1 pkt. 2 Prawa budowlanego nakładam na Wspólnotę Mieszkaniowa N. obowiązek likwidacji - w terminie 1 miesiąca od daty otrzymania decyzji - 15 okien w ścianie budynku przy ul. N. w granicy z działkami nr [...] z obrębu [...] przy ul. K.w W .

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał na następujące ustalenia faktyczne i prawne:

Do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego . W. z dnia [...].01.2007r. wpłynął wniosek Delegatury Biura Architektury i Planowania Przestrzennego w Dzielnicy [...] w sprawie samowolnie zamontowanych okien w budynku przy ul. N..

Z nadesłanych przez firmę "H." Spółka komandytowa będącą właścicielem działek nr [...] przy ul. K. w W. wynika, że w ścianie budynku wykonanych jest 15 okien, co potwierdzone zostało w protokole podczas wizji przeprowadzonej przez przedstawiciela PINB w dniu 2.04.2008r.

Podczas postępowania wyjaśniającego organ I instancji nie stwierdził jednoznacznie w jakim okresie wykonane zostały otwory okienne, jednakże uznał, że większość z nich została wykonana przed 1995 rokiem. Dlatego słuszne jest rozpatrywanie sprawy na podstawie art. 37 ust. 1 pkt. 1 Prawa budowlanego z 1974r. Organ I instancji uznał, że ponieważ w dokumentach archiwalnych nie ma potwierdzenia wykonania otworów okiennych w świetle prawa budowlanego stanowią one samowolę budowlaną.

Ponadto ściana z oknami w granicy nie spełnia warunków oddzielenia przeciwpożarowego, o czym mówi §203 rozporządzenie Ministra Administracji Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki obowiązujące w okresie ważności ustawy Prawo budowlane z 1974r. W ocenie organu I instancji opisany stan wypełnia przesłankę art. 37 ust. 1 pkt. 1 Prawa budowlanego z 1974r. Ponieważ ustawa ta nie przewidywała możliwości legalizacji samowoli budowlanej PINB decyzją z dnia [...] sierpnia 2008r. - w oparciu o art. 37 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dni 24 października 1974r. - Prawo budowlane (Dz.U. nr 38, poz. 229 ze zm.) nakazał Wspólnocie Mieszkaniowej "N. " zamurowanie samowolnie wykonanych 15 okien w ścianie budynku przy ul. N. w granicy z działkami nr [...] z obrębu [...] przy ul. K.w W. wybudowanych niezgodnie z warunkami technicznymi.

Wspólnota Mieszkaniowa N. oraz F. Sp.z o.o. wniosła odwołanie od decyzji PINB z dnia [...].08.2008r.

W wyniku jego rozpoznania organ odwoławczy stwierdził, że bezspornym w niniejszej sprawie jest fakt usytuowania 15 okien w ścianie budynku przy ul. N.w granicy z działkami nr [...] przy ul. K. w W.. Okna te zostały wykonane samowolnie, co znalazło potwierdzenie w informacji przekazanej pismem z dnia 16 maja 2008r. przez Urząd Miasta . W. Organ I instancji nie ustalił precyzyjnie daty wykonania tych okien przyjmując, że fakt ten miał miejsce przed 1995r.

Organ podkreślił, że wykonanie okna w ścianie budynku usytuowanej w granicy działki jest niezgodne z warunkami technicznymi obowiązującymi w każdym z obowiązujących do tej pory reżimów prawnych, a zatem zarówno z aktualnie obowiązującym §12 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, zgodnie z którym odległość zabudowy od granicy działki budowlanej powinna wynosić przy równoległym do granicy sytuowaniu ściany budynku z otworami okiennymi lub drzwiowymi przynajmniej 4 m jak i aktami prawnymi to rozporządzenie poprzedzającymi to jest rozporządzeniami z dnia 21 lipca 1961r., 11 czerwca 1966r. i 3 lipca 1980r. Usytuowanie okna w ścianie znajdującej się w granicy posesji było również sprzeczne z rozporządzeniem Prezydenta z dnia 16.02.1928r. o prawie budowlanym i zabudowie osiedli obowiązującym w podanym przez skarżącego czasie budowy przedmiotowego budynku.

Mianowicie w myśl w art. 277 ust. 1 tego rozporządzenia nowe budynki ogniotrwałe posiadające od strony granicy otwory prowadzące do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi powinny być wznoszone z zachowaniem co najmniej 4 m od granic sąsiadów a nie posiadające od strony granicy otworów z zachowaniem co najmniej 3 m.

Wobec powyższego ustalenie daty samowolnego wykonania okien pozostaje bez wpływu na stwierdzony ponad wszelką wątpliwość fakt, że okna te zostały wykonane samowolnie, z naruszeniem warunków technicznych co uniemożliwia prowadzenie postępowania legalizacyjnego.

PINB W. zasadnie zatem nakazał zamurowanie przedmiotowych okien jednakże zastosował błędną podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia. Przepis art. 37 Prawa budowlanego z 1974r. ma bowiem zastosowanie do obiektów budowlanych zrealizowanych samowolnie pod rządami tej ustawy. Natomiast przedmiotem niniejszego postępowania nie jest legalność budynku, której organy nadzoru budowlanego nie kwestionują, tylko wykonywanie obiektu w sposób odbiegający od warunków technicznych (wykonanie otworów okiennych) jakim powinno odpowiadać usytuowanie budynków. W sytuacji prowadzenia robót budowlanych wykonywanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w przepisach zastosowanie ma tryb przewidziany w art. 50 i 51 Prawa budowlanego.

Organ wskazał dodatkowo, że zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali za zobowiązania dotyczące nieruchomości wspólnej odpowiada wspólnota mieszkaniowa bez ograniczeń a każdy właściciel lokalu w części dotyczącej jego udziałowi z nieruchomości. Otwory okienne stanowią część elewacji budynku i jako takie stanowią część nieruchomości wspólnej. Dlatego też adresatem obowiązków winna być wspólnota mieszkaniowa. Decyzja taka nie stoi w sprzeczności z przywołanym art. 17 tej ustawy gdyż wspólnota może na jego podstawie żądać od każdorazowego właściciela usunięcia nieprawidłowości dotyczących jego lokalu mieszkalnego.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2009r. złożyły: Wspólnota Mieszkaniowa "N." , Wspólnota Mieszkaniowa "N." i F.Sp. z o.o. w W. wnosząc o:

1. stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości

względnie:

2. uchylenie zaskarżonej decyzji w całości,

ponadto o:

3. przyznanie na rzecz skarżących od organu należnych kosztów, tj. kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw, Zaskarżonej decyzji zarzucili:

1. w zakresie nieważności decyzji, na podstawie art. 156 § 1 ust. 5 kpa - zaistnienie trwałej niewykonainości decyzji ze względu na fakt, iż podmiot, na którego został nałożony obowiązek likwidacji w terminie 1 miesiąca od daty otrzymania decyzji okien w ścianie budynku przy ul. N., nie istnieje; względnie, w przypadku nieuznania zarzutu nieważności zaskarżonej decyzji, decyzji tej zarzucono:
2. w zakresie naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź innych naruszeń przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy:
1. naruszenie art. 28 kpa poprzez niezawiadomienie o toczącym się postępowaniu obu wspólnot mieszkaniowych, które istnieją w budynku usytuowanym na działkach przy ul. N ., tj. Wspólnoty Mieszkaniowej "N. . I" oraz Wspólnoty Mieszkaniowej "N.".
2. naruszenie art. 138§ 2 w związku z art. 77 kpa poprzez nieprzekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji w sytuacji, w której rozstrzygnięcie wymagało przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w znacznej części;

W uzasadnieniu skargi podkreślono, że za stwierdzeniem nieważności zaskarżonej decyzji przemawia fakt kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek niewykonainości decyzji, a mianowicie istnienia niewykonainości decyzji już w momencie jej wydania, a także trwałego charakteru niewykonainości tej decyzji z uwagi na to, że organ nadzoru budowlanego nałożył obowiązek na nieistniejący podmiot, a mianowicie Wspólnotę Mieszkaniową N.. Wyjaśnienia wymaga fakt, iż w związku z położeniem budynku o adresie N. na -dwóch nieruchomościach gruntowych, objętych dwoma księgami wieczystymi, w nieruchomości budynkowej istnieją dwie wspólnoty mieszkaniowe, a mianowicie

Wspólnota Mieszkaniowa "N." oraz Wspólnota Mieszkaniowa "N..I". W aktach sprawy znajdują się zarówno księgi wieczyste nieruchomości gruntowej i budynkowej, jak również pełnomocnictwa udzielone przez obie wspólnoty do złożenia odwołania od decyzji organu I instancji. W związku z powyższym należy przyjąć, iż zaskarżona decyzja jest trwale niewykonalna, gdyż jej adresat jest trwale pozbawiony możliwości wykonania obowiązków.

Co do zarzutu naruszenia przepisów postępowania podniesiono, że w niniejszej sprawie zarówno organ I instancji, jak i organ II instancji nie dokonał prawidłowych ustaleń dotyczących zakresu podmiotów, które winny być stroną w niniejszym postępowaniu. W związku z faktem, iż w nieruchomości istnieją dwie wspólnoty, obie mają interes prawny w uczestnictwie w niniejszym postępowaniu, bowiem dotyczy ono ich obowiązków w tym sensie, że w wyniku takiego postępowania organ może wydać decyzję, która rozstrzyga o obowiązkach tych wspólnot.

Podniesiono także, że organy nie dokonały wnikliwej oceny sytuacji. Przede wszystkim nie zostało określone, czy w budynku, który jest przedmiotem postępowania jest jedna wspólnota, czy też więcej pomimo posiadanych dokumentów co do obu wspólnot. Nie zostało również ustalone, czy 15 otworów okiennych znajdujących się w ścianie budynku przy ul. N.w granicy z działkami nr [...]i przynależą do lokali, które wchodzą w skład jednej wspólnoty mieszkaniowej, czy też dwóch; a nadto nie podjęto prób wyjaśnienia jak rozkłada się ilość otworów okiennych w poszczególnych wspólnotach, ani nie ustalono czasu wykonania otworów okiennych. Organ oparł się jedynie na posiadanej dokumentacji budowlanej oraz dokonał wizji lokalnej; pominął jednak przeprowadzenie dowodu ze świadków, czy też z opinii biegłego, nie uwzględniając również wszystkich dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Powyższe uzasadnia w ocenie skarżącego twierdzenie, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 7 i 77§1 kpa.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga jest zasadna i prowadzi do uchylenia zaskarżonej decyzji jak i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji aczkolwiek nie wszystkie podniesione w niej zarzuty są słuszne.

Zgodnie z wyrażoną w art. 7 kpa zasadą prawdy obiektywnej organ administracji ma obowiązek podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Dodatkowo art. 77 kpa wskazuje, że organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Art. 107§3 kpa wskazuje natomiast jakie elementy winno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne decyzji.

Zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem w\w zasad postępowania.

Podstawą materialno prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia jest art. 51 ust. 1 pkt. 2 ustawy - Prawo budowlane, w oparciu o który organ nadzoru budowlanego nałożył na Wspólnotę Mieszkaniową obowiązek zamurowania 15 okien w ścianie budynku mieszkalnego.

Należy na wstępie wskazać, że za prawidłowe Sąd uznał ustalenia organu, odnoszące się do wykonania w warunkach samowoli budowlanej 15 okien w ścianie budynku przy ul. N.w granicy z działkami nr [...]przy ul. K. w W.. Powyższe znalazło potwierdzenie przede wszystkim w informacji przekazanej pismem z dnia 16 maja 2008r. przez Urząd Miasta W.. Okoliczność ta nie była także kwestionowana przez skarżących na żadnym etapie postępowania. Nie można zatem skutecznie postawić organowi zarzutu naruszenia przepisu art. 51 ust. 1 pkt. 2 Prawa budowlanego w zakresie w jakim zobowiązał on do zamurowania przedmiotowych okien. Należy bowiem podkreślić, że przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie mają charakter bezwzględnie obowiązujący i nie dopuszczają żadnych odstępstw w zakresie odległości ściany budynku posiadającej otwory okienne lub drzwiowe. W takim wypadku odległość ta winna wynosić minimum 4 m. Okna będące przedmiotem niniejszego postępowania wykonane zostały w ścianie posadowionej w granicy z działką sąsiednią a zatem w żaden sposób nie można doprowadzić budynku do stanu zgodnego z prawem inaczej niż poprzez nakazanie ich zamurowania.

Prawidłowo także - w ocenie Sądu organ odwoławczy zastosował w niniejszej sprawie przepisy Prawa budowlanego obowiązującego w dacie wydania rozstrzygnięcia to jest przepisy ustawy z dnia 7.07.1994r. Przepis art. 103 tej ustawy nakazuje stosowanie przepisów dotychczasowych (tj. ustawy z dnia 24.10.1974r.) do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.1994r. a niezakończonych decyzją ostateczną oraz - w zakresie art. 48, którego nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy lub w stosunku do których przed tym dniem zostało wszczęte postępowanie administracyjne. Żadna z okoliczności wskazanych wyżej nie zachodzi w niniejszej sprawie. A zatem, jak trafnie wskazał organ odwoławczy, niezależnie od daty powstania przedmiotowych okien prawidłowo zastosowano przepisy ustawy Prawo budowlane z 1994r.

Art. 51 omaw. ustawy stanowi, że czynności nałożone w decyzji, o której mowa w art. 48, 49b, 50a oraz 51 obowiązany jest na swój koszt dokonać inwestor, właściciel lub zarządca obiektu. Zarówno w doktrynie prawa jak i orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że alternatywne wymienienie w art. 52 inwestora, właściciela lub zarządcy nie oznacza dowolności w wyborze jednego z nich jako zobowiązanego do dokonania rozbiórki (wykonania czynności). W pierwszej kolejności nakaz powinien być skierowany do inwestora, który jest sprawca samowoli budowlanej (tak NSA w wyroku z dnia 11 kwietnia 2000r., II SA/Ka 2059/98, niepubl., 1 z dnia 3.03.1999r., IV SA 25/97, niepubl. a także Z. Niewiadomski w Prawo budowlane. Komentarz. Wydawnictwo C.H. Beck. Warszawa 2007. str. 555).

W niniejszej sprawie organ nałożył obowiązki wymienione w art. 51 ust. 1 pkt. 2 na Wspólnotę Mieszkaniową N..

Niewątpliwie trafnym jest zarzut skarżących, że organ - zwłaszcza organ odwoławczy nienależycie wyjaśniły, który podmiot winien być zobowiązany do dokonania omawianych czynności - likwidacji okien. Po pierwsze wskazać wszak należy, że nie zostało wyjaśnione czy podmiot, na który nałożono obowiązki -Wspólnota Mieszkaniowa "N." faktycznie istnieje, czy też w budynku, w którym popełniono samowolę budowlaną działają dwie Wspólnoty : "N." i "N. ". Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego okoliczność ta nie wynika niespornie ze złożonych i znajdujących się w aktach sprawy dokumentów. Dość jedynie wskazać na kserokopie uchwał Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. N.stanowiące załącznik do pisma z dnia 15.12.2008r., które w jednym miejscu wskazują na "WM Nieruchomości przy ul.N." , w innym zaś na" WM przy N.". Co więcej, w odwołaniu od decyzji organu I instancji wnoszący odwołanie pełnomocnik wskazał, że reprezentuje m.in. Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej "N.". W uzasadnieniu odwołania również nie podnosi się zarzutu nieistnienia wspólnoty, która została zobowiązana do likwidacji okien. Oczywiście okoliczności te nie zwalniają organów administracji od należytego wyjaśnienia okoliczności sprawy, a w szczególności osoby zobowiązanej z decyzji. Zarzut skarżących w tym zakresie jest tym więcej uzasadniony, że kolejne pisma złożone przez pełnomocnika odwołujących wskazywały na wątpliwości co do sytuacji prawnej budynku.

Reasumując - okoliczność ta nie została należycie wyjaśniona co -niezależnie od innych uchybień - musiało skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji jak i decyzji ją poprzedzającej. Natomiast nie można zgodzić się ze skarżącym, że zaskarżona decyzja z przedstawionych wyżej powodów dotknięta jest wadą nieważności wymienioną w art. 156§1 pkt. 5 kpa tj. że była ona niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały. Potwierdzenie - ponad wszelką wątpliwość, że decyzja nie powinna być skierowana do Wspólnoty Mieszkaniowej N. np. dlatego, że Wspólnota taka nie istnieje prowadziłoby do konieczności uznania, że została skierowana do podmiotu, który nie jest stroną w sprawie, to zaś uzasadnia twierdzenie o nieważności decyzji w oparciu o art. 156§1 pkt. 4 kpa. Takie rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie byłoby jednak co najmniej przedwczesne biorąc pod uwagę, co zostało wyżej wskazane, że okoliczność ta nie została należycie wyjaśniona przez organy administracji.

Dodatkowo, niezależnie od w/w uchybienia wskazać należy, że organy nie wyjaśniły w należyty sposób okoliczności związanych z popełnioną samowolą budowlaną. O ile bowiem - co zostało wyżej wskazane - bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje data wykonania otworów okiennych, o tyle organy nie wyjaśniły w jakich pomieszczeniach okna te się znajdują w szczególności czy są to okna w pomieszczeniach mieszkalnych czy też w częściach wspólnych budynku. Nakładając obowiązki na Wspólnotę organ przyjął, że otwór okienny stanowi cześć elewacji budynku i jako taki stanowi część nieruchomości wspólnej. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę nie podzielił tego stanowiska. Z treści art. 3 ust. 2 cyt wyżej ustawy o własności lokali wynika bowiem, że nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. W sytuacji zatem gdy okno służy wyłącznie do użytku właściciela lokalu nie stanowi ono nieruchomości wspólnej. Takie stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie zarówno Sądu Najwyższego jak i sądowoadministracyjnym m.in. w wyroku SN z 3.10.2002r. III RN 153/01, lex 76824, uchwała SN z 7.03.2008r. III CZP 10/08, OSNC 2009/4/51, wyrok WSA w Warszawie z 7/09.2005, VII SA/Wa 1498/04, lex 195009. Wprawdzie wszystkie te orzeczenia odnoszą się do balkonów przylegających do lokalu mieszkalnego jednakże wywody zawarte w ich uzasadnieniach mają, w ocenie Sądu, analogiczne zastosowanie do okna w lokalu mieszkalnym albowiem odnoszą się do definicji nieruchomości wspólnej. A zatem wyjaśnienie kwestii położenia przedmiotowych okien będzie miało priorytetowe znaczenie dla ustalenia osoby zobowiązanej do ich likwidacji albowiem odpowiedzialność wspólnoty może dotyczyć części wspólnych budynku, tj. okien w pomieszczeniach nie służących do wyłącznego użytku właściciela (np. klatka schodowa).

I wreszcie wobec przedstawionego wyżej poglądu reprezentowanego w doktrynie i orzecznictwie sądowo administracyjnym co do interpretacji art. 52 ustawy Prawo budowlane organ - z naruszeniem zasady prawdy obiektywnej nie poczynił nawet próby ustalenia kto jest bezpośrednim sprawcą samowoli budowlanej a w konsekwencji nie zbadał czy istnieje możliwość nałożenia obowiązków w pierwszej kolejności na "inwestora".

Wszystkie te okoliczności będą musiały zostać wyjaśnione przez organ przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Innymi słowy - rozpoznając sprawę ponownie organ w pierwszej kolejności ustali czy w budynku położonych w W. przy ul. N. funkcjonują dwie odrębne Wspólnoty i ewentualnie gdzie przebiega granica części wspólnych budynku. W dalszej kolejności ustali - za pomocą oględzin, w jakich pomieszczeniach znajdują się okna, które podlegać winny likwidacji i kto jest zobowiązany do ich zamurowania. W tym ostatnim zakresie organ będzie związany oceną prawną wyrażoną wyżej.

Jedynie na marginesie należy przypomnieć, że prawidłowe ustalenie przez organ stron postępowania będzie rodziło obowiązek zawiadomienia ich o toczącym się postępowaniu i dokonywanych czynnościach.

Z tych wszystkich względów Sąd uznał, że zaskarżona decyzja jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów postępowania a to art. 7, 77§1, 80 i 107§3, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd - w oparciu o art. 145§1 pkt. 1 lit. c oraz art. 135 i 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach zostało oparte o treść art. 200 i 205 tej ustawy.