Sygn. akt I ACa 35/11

Wyrok Sądu Apelacyjnego

z dnia 19 maja 2011 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SA Romana Górecka, Sędzia SA Przemysław Kurzawa (spr.), Sędzia SA Hanna Muras, Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Baranowska

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2011 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa H. M. przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej Nieruchomości […] w W.

o uchylenie uchwały

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 października 2010 r.

1. zmienia zaskarżony wyrok i oddala powództwo oraz zasądza od H. M. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości […] w W. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu zastępstwa procesowego;
2. zasądza od H. M. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości […] w W. kwotę 335 (trzysta trzydzieści pięć) zł tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej.

UZASADNIENIE:

W pozwie z dnia […] marca 2010 roku powódka H. M. wniosła o uchylenie uchwały nr 3/2010 z dnia […] lutego 2010 roku pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy  ul.  […]  w   W.  w  całości,   względnie  w   części oznaczonej  jako  §   1   ust.   1   dotyczącej tarasów i  ich zadaszenia, a także o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu swego żądania powódka podniosła, że zaskarżona przez nią uchwała narusza jej interes, jako właścicielki lokalu nr […], do którego przylega duży taras. Zdaniem H. M. tarasy nie służą do wyłącznego użytku właścicieli przylegających lokali, bowiem pełnią dualną funkcję - z  jednej strony stanowią przestrzeń o charakterze rekreacyjnym, poniekąd użytkowym, zaś z drugiej strony taras stanowi część dachu budynku dla lokali położonych poniżej. Powódka zarzuciła, że przedmiotowa uchwała narusza art. 12 ust. 2 i art. 13 w zw. z art. 14 i art. 17 ustawy o własności lokali, art. 61 pkt 2 ustawy Prawo budowlane oraz art. 5 ust. 1 pki 3b ustawy z dnia 13 września  1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, a także komplikuje sytuację właścicieli lokali w świetle zakazu ustanowionego w § 16 ust. 2 załącznika do uchwały nr LXXVII/2427/2006 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 22 czerwca 2006 roku w sprawie Regulaminu utrzymania czystości  i  porządku  na  terenie  miasta  stołecznego   Warszawy.

W odpowiedzi na pozew Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ul. […] w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana zaznaczyła, że taras przylegający do lokalu powódki - co do którego nie wykazała swego prawa własności - służy do jej wyłącznego użytku, zaś naczelną funkcją tarasu nie jest rola zabezpieczenia lokali znajdujących się bezpośrednio pod nim. Podważyła także zarzuty powódki dotyczące naruszenia wymienionych w pozwie przepisów prawa oraz formalnej prawidłowości podjęcia uchwały.

Wyrokiem z dnia 29 października 2010 r. Sąd Okręgowy:

1. uchylił uchwałę Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości […] w W. nr 3/2010 z dnia […] lutego 2010 roku;
2. zasądził od pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości […] w W. na rzecz powódki H. M. kwotę 380 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne i prawne:

H. M. jest właścicielką lokalu mieszkalnego nr […] o powierzchni 52,24 m2 i wysokości 3 m, położonego na piątym piętrze w budynku przy ul. […] w W., wybudowanym w 1935 roku. Do przedmiotowego lokalu na całej jego szerokości przylega taras o powierzchni ok. 60-70 m2, należący do jej wyłącznego użytku. Jest to największy taras w tym budynku. Po bokach ma on 30 metrów długości z zakolami o szerokości ok. 1 m, zaś w najszerszym miejscu ma ok. 10 m długości i 4,5 m szerokości. Z tarasu tego korzysta jedynie H. M. (która w lokalu nr […] mieszka sama) oraz jej rodzina i znajomi. Utrzymuje również na nim porządek, wymieniła na własny koszt płytki. Ponad balkonem-tarasem nie ma już żadnego zadaszenia poza jednym miejscem, w którym znajduje się daszek z eternitu założony przez administrację budynku kilkadziesiąt lat temu. Na wyższym piętrze są również mieszkania, jednak z mniejszymi balkonami, które nie są położone bezpośrednio nad tarasem powódki. Pod tarasem są natomiast mieszkania na niższych piętrach, w tym bezpośrednio pod tarasem na czwartym piętrze - dwa mieszkania, z czego jedno niezamieszkane zaś drugie wynajmowane.

Jak ustalił następnie Sąd Okręgowy w poprzednich latach odśnieżaniem tarasu zajmowała się ekipa sprzątająca działająca na zlecenie Wspólnoty, mając dostęp do tarasu bądź przez lokal nr […] bądź po drabinie z wyższego, szóstego piętra. H. M. odśnieżała samodzielnie jedynie barierki.

W dniu […] lutego 2010 roku Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położonej przy ul. […] w W. podjęła uchwałę nr 3/2010, w której uchwaliła, iż odśnieżanie tarasów i ich zadaszenia każdorazowo po opadach śniegu, a także usuwanie sopli z balkonów i zadaszenia tarasów należy do obowiązków właścicieli lokali, do których te tarasy i balkony przylegają(§ 1 pkt 1), Zarząd Wspólnoty jest zobowiązany do zorganizowania odpłatnego odśnieżania i zdejmowania sopli z miejsc niedostępnych dla właścicieli mieszkań opisanych w pkt 1 (§ 1 pkt 2), zaś na realizację zadań opisanych w § 1 pkt 2 właściciele zwiększają miesięczną zaliczkę eksploatacyjną o 400 zł (o ok. 0,19 zł/m2) w stosunku do uchwały nr 2/2010, czyli od dnia 01 marca 2010 będą wnosić zaliczkę na bieżące koszty utrzymania nieruchomości wspólnej w wysokości 5.700 zł miesięcznie proporcjonalnie do posiadanych udziałów w nieruchomości wspólnej zgodnie z aktem notarialnym. Za podjęciem uchwały nr 3/2010 głosowali właściciele reprezentujący 52,81% udziałów, w tym również H. M. Wszelkie wymogi formalne dotyczące głosowania, w tym również przez pełnomocników, zostały dochowane.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych w treści uzasadnienia, niekwestionowanych przez żadną ze stron, dowodów z dokumentów oraz w oparciu o dowód z przesłuchania powódki.

W rozważaniach Sąd Okręgowy zauważył, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie, jednak z innych względów niż te, na które H. M. powoływała się w pozwie. Przedmiotem sporu pomiędzy stronami w niniejszej sprawie była przede wszystkim kwestia statusu prawno - rzeczowego tarasu przylegającego do lokalu powódki, a co za tym idzie - możliwości obciążenia H. M. obowiązkiem odśnieżania tego tarasu i usuwania z niego sopli. W tym zakresie Sąd nie podzielił stanowiska prezentowanego przez powódkę, iż taras jest w pełni częścią wspólną nieruchomości a to z tej przyczyny, że - jak utrzymywała powódka - jest jednocześnie dachem dla mieszkań położonych na niższych piętrach. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Tymczasem, jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego, taras przylegający do lokalu nr […], służy do wyłącznego użytku powódki, co zresztą sama przyznała w toku przesłuchania przed Sądem,  podając, że dostęp do balkonu ma  wyłącznie ona,  i za jej pozwoleniem - członkowie jej rodziny oraz znajomi, którzy ją odwiedzają.

W świetle powyższego zdaniem Sądu nie budził wątpliwości  fakt,  iż obowiązek   utrzymania   porządku   na   tarasie   przyległym   do   lokalu   nr   […] spoczywa na powódce. Wniosku tego nie zmienia to, że w ubiegłych latach odśnieżaniem tego tarasu zajmowała się zewnętrzna ekipa sprzątająca na zlecenie Wspólnoty Mieszkaniowej. W tym zakresie adresatem nakazu statuowanego w art. 61 pkt 2 ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane jest bowiem powódka. Nie miało przy tym znaczenia w szczególności także i to, że przedmiotowy taras ma dużą powierzchnię (większą od lokalu mieszkalnego), skoro osobą wyłącznie uprawnioną do korzystania z niego jest H. M. Wszelkie niewątpliwe korzyści wynikające z posiadania tak dużego tarasu (o charakterze rekreacyjnym, czy też użytkowym) nieodłącznie wiążą się bowiem z obowiązkiem ponoszenia określonych kosztów utrzymania tarasu w należytym stanie, które ze zrozumiałych względów są tym wyższe im większy jest taras. Nie zasługiwał przy tym na uwzględnienie argument powódki, jakoby taras pełnił dualną funkcję, tj. służył również jako dach dla mieszkań położonych poniżej. Podstawową funkcją tarasu jest bowiem funkcja rekreacyjna, zaś trudno przyjąć w ocenie Sądu, że powierzchnia balkonu położonego powyżej winna być traktowana jako część nieruchomości wspólnej z uwagi na to, że stanowi dach dla mieszkania położonego poniżej.

Podobnie nie zasługiwały na uwzględnienie w ocenie Sądu twierdzenia powódki dotyczące naruszenia przez pozwaną art. 5 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, bowiem jak słusznie podkreśliła strona pozwana - śnieg i lód nie należą do kategorii „odpadów komunalnych" w świetle art. 3 ust. 3 pkt 4 Ustawy o odpadach z dnia 27 kwietnia 2001 r.,  zaś ustawa z dnia 13 września 1996 roku odnosi się do śniegu jedynie w kontekście uprzątania go z chodników oraz z części nieruchomości służących do użytku publicznego, co pozostaje poza zakresem niniejszej sprawy. Ponadto, nie okazał się skuteczny zarzut powódki odnośnie „skomplikowania sytuacji właścicieli lokali" z uwagi na treść § 16 ust. 2 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie m.st. Warszawy, gdyż regulacja taka, mająca charakter prawa miejscowego, nie może wyłączać spoczywającego na właścicielach lokali ustawowego obowiązku utrzymywania przynależnych do nich lokali w należytym stanie.

Argument przemawiający za uchyleniem zaskarżonej uchwały wiązał się natomiast w ocenie Sądu z jej nieprecyzyjną i przez to niejasną treścią. Sąd zwrócił w tym zakresie uwagę zwłaszcza na § 1 pkt 2 oraz § 2 uchwały. W § 1 pkt 2 Wspólnota nałożyła na Zarząd obowiązek zorganizowania odpłatnego odśnieżania i zdejmowania sopli z miejsc niedostępnych dla właścicieli mieszkań opisanych w pkt 1”, jednak nie zdefiniowała tego pojęcia, co ma istotne znaczenie zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę to, że mieszkania w budynku przy ul. […] mają wysokość 3 m, wobec czego samodzielne usunięcie sopla np. z zadaszenia tarasu może stanowić duży problem dla wielu członków Wspólnoty. Dodatkowo nie jest jasne czy o „dostępności" konkretnych miejsc ma świadczyć możliwość dostępu do nich przez właścicieli lokali przy użyciu drabiny, bądź innych narzędzi, czy też jedynie przy użyciu podstawowych przyborów, tj. przede wszystkim łopat do odśnieżania. Takie sformułowanie może stanowić zatem pole do sporów o to, w jakim zakresie obowiązek zorganizowania odśnieżania spoczywa na Wspólnocie, a w jakim na właścicielach lokali. Ponadto, postanowienie to dotyczy tych miejsc, które są niedostępne dla „właścicieli mieszkań opisanych w pkt 1" (tj. posiadających balkony lub tarasy), co może sugerować, że chodzi tu jedynie o miejsca pozostające w obrębie tarasu (balkonu), do których jednak ich właściciele nie mają dostępu, wobec czego Wspólnota deklaruje zorganizowanie pomocy przy usuwaniu śniegu i sopli z tychże miejsc (za pokryciem kosztów przez właścicieli tych mieszkań), mimo że nie stanowią one części nieruchomości wspólnej.

Powyższe rozważania doprowadziły Sąd Okręgowy do wniosku, iż podjęta uchwała nr 3/2010, z uwagi na jej nieprecyzyjną treść, narusza przepisy prawa oraz interesy współwłaścicieli lokali - do których należy także powódka. W szczególności jest ona sprzeczna z przepisami art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali oraz art. 61 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, które obowiązek utrzymania lokalu (w tym również jego części składowych) w należytym stanie ograniczają tylko do własnego lokalu i nie mogą go rozszerzać na tarasy bądź balkony znajdujące się co prawda w tym samym budynku, jednak przynależne do innych lokali. Z punktu widzenia powódki uchwała narusza natomiast jej interesy w zakresie w jakim nie precyzuje pojęcia „miejsc niedostępnych dla właścicieli mieszkań opisanych w § 1 pkt 1".

Mając powyższe na względzie, Sąd uchylił uchwałę nr 3/2010 z dnia […] lutego 2010 roku Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. […] w W. na podstawie art. 25 ustawy o własności lokali.

Orzekając w przedmiocie kosztów procesu, Sąd postanowił zgodnie z jego wynikiem i na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zarzucając mu:

1. naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 321 § 1 k.p.c. polegające na:
1. zasądzeniu ponad żądanie w oparciu o okoliczności nie podniesione przez powoda w pozwie   ani  w   toku  postępowania,   dotyczące  rzekomego   braku  precyzji   treści zaskarżonej  uchwały, zwłaszcza w kontekście pojęcia „miejsc niedostępnych dla właścicieli mieszkań opisanych w pkt 1",
2. zasądzeniu ponad żądanie w konsekwencji dokonanej przez Sąd dowolnej interpretacji treści § 1 pkt 1 i 2 zaskarżonej uchwały polegającej na przyjęciu, iż Wspólnota zobowiązana jest do zorganizowania odpłatnego odśnieżania  i zdejmowania sopli z miejsc niedostępnych dla Właścicieli mieszkań opisanych w pkt 1,  tj.  „miejsc pozostających w obrębie tarasu  (balkonu),  do  których jednak ich właściciele nie mają dostępu" a więc miejsc nie stanowiących części nieruchomości wspólnej i dokonanie błędnej oceny, iż treść § 1 może powodować bezpodstawne obciążanie obowiązkiem partycypacji w kosztach odśnieżania i zdejmowania sopli właścicieli wszystkich  lokali,  a  nie  tylko  tych,  do  których  przynależą tarasy,  z pominięciem faktu, że inni, poza powódką, właściciele lokali nie zaskarżyli uchwały nr 3/2010 z dnia […] lutego 2010r.,
2. naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. polegające  na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu interpretacji treści zaskarżonej uchwały nr 3/2010 z dnia […] lutego 2010r. w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami  logiki,  w  oparciu  o  argumentację  nie przedstawioną przez stronę powodową, przy uwzględnieniu hipotetycznego interesu właścicieli lokali, którzy uchwały nie zaskarżyli,
3. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali oraz art. 61 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane poprzez ich niewłaściwe zastosowanie  oraz  niesłuszne przyjęcie, iż  zaskarżona uchwała jest  sprzeczna z powyższymi regulacjami,  gdyż  ograniczają one  obowiązek  utrzymania  lokalu w należytym stanie tylko do własnego lokalu i nie mogą go rozszerzać na tarasy lub balkony przynależne do innych lokali.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,  ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa oraz zasądzenie   od  powoda  na   rzecz   pozwanej   kosztów  procesu,  w  tym  kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przewidzianych.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 4 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. Dz.U.00.80.903 j.t.) właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Zaskarżanie do sądu uchwały właścicieli lokali w oparciu o w/w przepis będzie skuteczne, jeśli zostanie spełniona któraś z określonych w tym przepisie przesłanek: 1.) uchwała nie jest zgodna z prawem; 2.) uchwała nie jest zgodna z umową właścicieli lokali; 3.) uchwała narusza zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną; 4.) uchwała w inny sposób (niż poprzez naruszenie zasad prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną) narusza interesy właściciela lokalu, który składa skargę. Zarzut niezgodności z prawem może dotyczyć zarówno braków merytorycznych, jak i proceduralnych. Właściciel lokalu może bowiem również kwestionować prawidłowość trybu podjęcia uchwały, gdyż niezgodność uchwały z prawem może wynikać nie tylko z jej treści, ale także z wadliwego sposobu jej podjęcia. Tego rodzaju zarzuty mogą uzasadniać powództwo o uchylenie uchwały zwłaszcza wtedy, gdy sposób podjęcia mógł mieć wpływ na treść uchwały (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 13 grudnia 2006 r., I ACa 589/06, LEX nr 271385).

Na gruncie niniejszej sprawy powódka podnosiła, że zaskarżona uchwała Wspólnoty Mieszkaniowej […] w W. nr 3/2010 narusza zarówno jej interes, jako właścicielki lokalu nr […], jak również jest sprzeczna z art. 12 ust. 2 i art. 13 w zw. z art. 14 i art. 17 ustawy o własności lokali, art. 61 pkt 2 ustawy Prawo budowlane oraz art. 5 ust. 1 pki 3b ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Wskazać należy, że Sąd Okręgowy w większości w sposób trafny ustosunkował się do stawianych uchwale nr 3/2010 zarzutów. Jakkolwiek uchwała, na podstawie której powódka ma ponosić koszty odśnieżania tarasu przylegającego do jej mieszkania może naruszać jej subiektywny interes, to nie jest to takie naruszenie które uzasadniałoby uchylenie uchwały na podstawie art. 25 ust. 1 u.w.l. Naruszenie interesu właściciela lokalu w rozumieniu tego przepisu stanowi bowiem kategorię obiektywną, ocenianą m.in. w świetle zasad współżycia społecznego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2010 r., III CSK 325/09, LEX nr 602266). Słusznie Sąd Okręgowy zauważył, że H. M., jako właścicielka lokalu nr […] czerpie wszelkie korzyści wynikające z posiadania tak dużego tarasu (o charakterze rekreacyjnym i użytkowym), powinna zatem ponosić koszty jego utrzymania. Skoro powódka zamieszkuje w przedmiotowym lokalu, to znaczy, że akceptuje jego specyfikę - przynależność tarasu o powierzchni 60-70 m2, który otacza mieszkanie. Jeśli  H. M. nie jest w stanie samodzielnie odśnieżać tarasu oraz usuwać z niego zwisające sople lodu, powinna skorzystać, choćby odpłatnie, z pomocy innej osoby w tym zakresie. Powyższe nie uzasadnia jednak obciążenia Wspólnoty kosztami utrzymania tarasu, który stanowi część składową lokalu powódki.

Słusznie Sąd Okręgowy nie podzielił również stanowiska prezentowanego przez powódkę, iż taras jest w pełni częścią wspólną nieruchomości. Urządzenia i części budynku w tym balkony czy tarasy służące wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali mieszkalnych nie wchodzą w skład nieruchomości wspólnej (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 września 2005 r., VII SA/Wa 1498/04, LEX nr 195009). Elementy wewnętrzne balkonu czy tarasu (z reguły są to podłoga, balustrada, ściany boczne i sufit) stanowią część składową lokalu. Natomiast ich elementy wewnętrzne (w tym elementy konstrukcyjne) stanowią część składową nieruchomości wspólnej (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2008 r. , III CZP 10/08, OSNC 2009/4/51, Biul. SN 2008/3/6, M. Prawn. 2009/10/560). Dlatego też uchwała Wspólnoty, która przewidywała, że  odśnieżanie tarasów i ich zadaszenia oraz usuwanie z nich sopli należy do właścicieli lokali nie była sprzeczna z art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokali, ani innymi przepisami tej ustawy.

Jeśli chodzi o zarzut sprzeczności uchwały Wspólnoty z art. 61 pkt 2 ustawy Prawo budowlane oraz art. 5 ust. 1 pki 3b ustawy z dnia 13 września  1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, to również nie był on zasadny, albowiem jak słusznie zauważył Sąd meriti śnieg i lód nie należą do kategorii „odpadów komunalnych" w świetle art. 3 ust. 3 pkt 4 Ustawy o odpadach z dnia 27 kwietnia 2001 r.,  zaś ustawa z dnia 13 września 1996 roku odnosi się do śniegu jedynie w kontekście uprzątania go z chodników oraz z części nieruchomości służących do użytku publicznego, co pozostaje poza zakresem niniejszej sprawy.

Sąd Okręgowy w sposób całkowicie nieuprawniony przyjął jednak, że podjęta uchwała nr 3/2010, z uwagi na jej nieprecyzyjną treść, narusza przepisy prawa oraz interesy współwłaścicieli lokali. Taki zarzut nie został podniesiony przez powódkę w toku postępowania, a zatem Sąd uchylając zaskarżoną uchwałę na tej podstawie naruszył art. 321 k.p.c., albowiem wyszedł ponad żądanie. Zakaz orzekania ponad żądanie odnosi się nie tylko do samego żądania (petitum), ale również do jego podstawy faktycznej (causa petendi). W przepisie art. 321 § 1 k.p.c. jest bowiem mowa o żądaniu w rozumieniu art. 187 § 1 k.p.c., a w myśl tego przepisu obligatoryjną treść każdego pozwu stanowi dokładnie określone żądanie oraz przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2010 r., I CSK 476/09, LEX nr 737242). W niniejszej sprawie H. M. nie powoływała się na brak zrozumienia treści uchwały, jako podstawę żądania jej uchylenia. Sąd nie mógł zatem wyjść poza  podstawę faktyczną żądania powódki zaprezentowaną w trakcie postępowania i uznać, że uchwała była niezrozumiała. To, czy uchwała jest precyzyjna i zrozumiała dla członków wspólnoty zależy od ich subiektywnej oceny. Ocena ta nie mogła zostać niejako narzucona przez Sąd.

W związku z tym, że uchwała nr 3/2010 podjęta przez Wspólnotę Mieszkaniową […] w dniu […] lutego 2010 r. nie  jest ani sprzeczna z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali, ani nie narusza zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza interesy powódki, Sąd Okręgowy niezasadnie dokonał jej uchylenia w oparciu o art. 25 ust. 1 u.w.l.

Mając na względzie powyższe Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 386  § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok oraz oddalił powództwo. W oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z § 11 pkt 1 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U.  z 2002 r., nr 163, poz. 1348) Sąd orzekł o kosztach procesu.