Sygn. akt II CR 376/72

Wyrok Sądu Najwyższego

z dnia 26 października 1972 r.

Sąd Najwyższy Izba Cywilna

Teza

Zgodnie z ogólną zasadą, według której do zarządu nieruchomości należy generalny obowiązek utrzymywania porządku i czystości (art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 22 kwietnia 1959 r. o utrzymaniu czystości i porządku w miastach i osiedlach, Dz. U. nr 27, poz. 167) zarządca nieruchomości wiedząc, że bezpieczeństwo osób korzystających z przyległego chodnika jest zagrożone wskutek nieusunięcia przez przedsiębiorstwo pozostałości przeprowadzonych tam robót, powinien podjąć starania niezbędne do przywrócenia porządku bądź to przez wezwanie osoby do tego zobowiązanej lub jednostki nadrzędnej, bądź też przez zastosowanie innych właściwych środków zabezpieczenia.

Bierne tolerowanie przez zarządcę nieruchomości istniejącego stanu zagrożenia wykazuje znamiona czynu niedozwolonego, uzasadniającego roszczenie poszkodowanego przechodnia o naprawienie szkody oraz solidarną odpowiedzialność zarządcy z innymi osobami ponoszącymi odpowiedzialność (art. 441 § 1 k.c.).